Ons tweede jaar in de tweede klasse belooft behoorlijk spannend te worden. De KNSB heeft in zijn wijsheid besloten dat er teveel tweede klasse teams zijn, en dit jaar een ongenadige degradatieregeling ingesteld, die inhoudt dat zelfs het team dat zesde wordt in de competitie, nog kan degraderen. Vorig jaar werden we vijfde, dus we konden deze editie niet al te nonchalant beginnen.
Een cruciale succesfactor daarbij is het aantal keren dat we in de beoogde basisopstelling kunnen spelen. Dat was de eerste ronde bijna het geval. Alleen Roel had zich afgemeld. Hoe dan ook, met Jan-Peter als vaste invaller konden we de wedstrijd tegen het op papier ongeveer even sterke Promotie uit Zoetermeer met enig vertrouwen tegemoet zien.
Na een uur of twee spelen was de tussenstand 1-1. Paul trof met zwart een tegenstander die duidelijk niet was gekomen om scherp op winst te spelen, en toen de dames er af gingen, verzandde de stelling al snel. Zelf vloog ik mijn tegenstander Jan Willem Duijzer (een oude bekende uit mijn beroepsmatige bestaan) juist met een stukoffer naar de keel, maar zoals wel vaker gebeurt, bleef er na het optrekken van de kruitdampen een eindspel met gelijk materiaal over, en besloten we het daarbij te laten.
Dat betekende dat ik alle gelegenheid had om de strijd op de andere borden te volgen, maar erg vrolijk werd ik daar niet van. Zowel Léon als Reinoud zaten met zwart tegen een mindere stelling aan te kijken en deden daar heel lang over. Mark stond een gezonde pion voor in een toreneindspel, Jeffrey zat er zoals gewoonlijk solide bij, maar Jessica stond nogal passief, en Jan-Peter had zijn kansrijke stelling omgezet in een kwaliteit achter, waar hij nog wel een pionnetje of twee voor had. 4-4 leek een aannemelijk scenario.
Léon en Reinoud verloren inderdaad, zodat we 1-3 achterkwamen, maar Jan-Peter ging er eens goed voor zitten om in zijn lastige stelling zijn stukken maximaal actief te krijgen, en won alsnog. Ook Jeffrey won op zijn bekende wijze: onverstoorbaar een klein voordeeltje uitbouwen.
Zo stond het weer gelijk, en moesten de partijen van Jessica en Mark de doorslag geven. Jessica had eerst een aanval over zich heen gekregen, aan de daaropvolgende schermutselingen een kleine kwaliteit overgehouden, maar vervolgens een stuk geofferd voor twee verbonden vrijpionnen op de damevleugel. Tegen de tijd dat ze die in beweging kreeg, had ze haar koning echter zodanig laten insluiten dat de witspeler via zetherhaling kon ontsnappen.
Dus moest de partij van Mark de beslissing brengen. Waar ik aanvankelijk zijn partij als onze eerste zege had ingecalculeerd, zat hij inmiddels zwaar te zweten in een dame-eindspel met twee tegen nul pionnen. Hij had de koning van zijn tegenstander echter een beschut plekje op het bord laten innemen, waardoor het een tijd leek alsof hij niet aan eeuwig schaak zou kunnen ontsnappen. Dat vereist wel dat de verdediger maximaal alert blijft, en na een uur of vijf spelen won Mark alsnog, en het team daarmee ook!
Zo zijn we beter van start dan vorig jaar, en gaan we de volgende ronde met frisse zin de Boekenberg in Spijkenisse beklimmen!