Er is niets mis met middenmoter zijn, zeker niet als je vorig seizoen gepromoveerd bent en in een sterke klasse speelt. Alleen is het dit jaar zo, dat er drie teams degraderen uit onze groep… dus als middenmoter moet je steeds op je tellen blijven passen en aan de goede kant van de degradatielijn blijven.
Voor deze opdracht staat CSV-K1 nu al een paar ronden en onze wedstrijd uit tegen Philidor Leiden was daar geen uitzondering op. Wij traden aan met Jan-Peter (tevens weer verslaglegger) als invaller voor Reinoud en last-minute met Derk, omdat Paul ziek was. Philidor heeft in de breedte een sterk team, dus het zou een spannende dag worden.
De eerste twee hindernissen op ons pad waren boeren met trekkers in de omgeving van Den Haag en milieuliefhebbers die de A12 wilden blokkeren. Los van dat de protesterende soep niet zo heet werd gegeten als hij werd opgediend, hadden we op vertraging geanticipeerd door al om 11 uur te vertrekken. En omdat alles meezat, zaten we al om 12 uur ontspannen aan de lunch in Leiden, tegenover het speellokaal.
En dan de wedstrijd. Die bestaat uit 3 fases.
Fase 1 is het deel van de snelleren onder ons. Roel is als eerste klaar: hij komt aan bord 5 met wit goed te staan tegen Thijs, die we kennen als teamgenoot in ons RSB-team, maar nu aan de andere kant van de tafel zit. Roel is echter niet heel fit en ondanks zijn voordeel besluit hij voor een vlotte remise te gaan.
Ook Mark V. komt met zwart aan bord 6 goed uit de opening. Hij wint een gezonde pion. Zijn tegenstander weet echter veel activiteit te creëren. Met een onnauwkeurigheid geeft Mark zijn voordeel weg en met het offer Lxh7+ weet wit uiteindelijk met eeuwig schaak remise te forceren.
Derk speelt met zwart aan bord 8 een degelijke partij, maar is iets te optimistisch als hij kort rokeert. Wit heeft veel stukken op Derk’s koning gericht en onder die druk komt hij eigenlijk niet meer uit. De witte aanval blijkt succesvol.
Jan-Peter speelt met wit aan bord 7 een partij met een grote remisemarge. Hij weet zijn kansen net iets beter te benutten dan zijn tegenstander en krijgt een dominante positie. Net als hij ervoor wil gaan zitten – want het vereist nog wel een en ander aan techniek – maakt zijn tegenstander een riskante vlucht naar voren. En opeens is het afgelopen. De lezer mag zelf uitzoeken hoe, in onderstaand diagram met wit aan zet.
En zo staat het 2-2 en gaat de wedstrijd de volgende fase in.
De fase van de hardnekkigen, die in hun partij alles uit de kast willen halen. In dit geval Mark T. aan bord 2 en Jessica aan bord 4, allebei met zwart. Allebei komen ze ook wat minder uit de opening en zullen ze hun best moeten doen om stand te houden. Mark omdat hij een zwak, geïsoleerd pionnetje op c6 heeft en Jessica omdat ze weinig ruimte heeft, terwijl wit mooie diagonalen bezet.
De druk op Mark’s stelling wordt steeds groter, maar hij heeft wel een irritante pion op h3, dus ver in de witte stelling. Die pion is zo sterk, dat zelfs als Mark een stuk verliest, hij nog kan hopen op tegenspel door van h3 een vrijpion te maken. De stelling zit vol trucs, maar zijn tegenstander houdt het hoofd koel, pareert alles en de materiële voorsprong geeft uiteindelijk de doorslag.
Ook Jessica’s stelling wordt steeds krampachtiger en ook zij moet zich van trucs gaan bedienen. Als wit een pion op c7 heeft, lijkt ze nog leuke aftrekschaakjes en eeuwig schaakjes te kunnen creëren. Optisch dan, want feitelijk slaat wit een aanvallend paard van het bord en is het snel afgelopen.
En dan is het dus opeens 4-2 voor Philidor en is gelijkspel het maximale voor ons. En of dat gaat lukken is nog maar zeer de vraag, gezien de twee overgebleven partijen.
En zo start fase 3, de fase van de spelers die vinden dat ze niet voor niets naar Leiden zijn gekomen, hun zaterdag voor een potje schaken hebben opgeofferd en iedere minuut die ze achter het schaakbord kunnen zitten willen benutten. Als de speelzaal van Philidor al bijna leeg is – en dat is niet niks met 4 thuisteams! – blijven zij ploeteren om een vol punt binnen te halen.
Léon (wit, bord 1) en Jeffrey (wit, bord 3) hebben best vergelijkbare partijen. Allebei komen ze beter uit de opening en hebben ze een dominante stelling. Maar bij allebei is het ook de vraag of het voldoende is voor de winst. Allebei weten ze hun minimale voordeel uit te bouwen, al dan niet met een beetje hulp van de tegenstander. En allebei komen ze uiteindelijk in een dame-eindspel met een pion meer terecht.
De toeschouwers hebben het er moeilijk mee en durven soms niet meer te kijken. Wint het wel of niet? Dan weer schatten ze Léon’s kansen als het beste in, dan weer die van Jeffrey. Het ene moment ziet het er rooskleurig uit, dan weer heeft de tegenstander zoveel schaakjes, dat het de vraag is of ze verder kunnen komen. De enige constante factor: ze zullen echt allebei moeten winnen om een matchpunt binnen te halen. Beiden blijven koelbloedig. En snappen ze de stelling beter dan de toeschouwers. Uiteindelijk wint Léon om tien voor zes en Jeffrey een paar minuutjes over zes. Opluchting bij de Capellenaren!
Zo wordt het dus 4-4 en doen we waar we dit seizoen goed in zijn: consistent middenmoter blijven. Met 7 punten uit 7 wedstrijden staan we op de 7e plaats. Met nog steeds drie teams onder ons. Twee daarvan kunnen ons niet meer inhalen. Eentje wel, maar we staan 4 mp en 7 bp op hen voor. Overigens zijn zij ook onze volgende tegenstanders, dus na de volgende wedstrijd zal er veel duidelijk zijn: https://knsb.netstand.nl/rounds/view/2453
Na de wedstrijd eten we eens niet bij de lokale Chinees. Want hoewel Reinoud niet mee kon spelen, heeft hij ons als in de buurt wonende Leidenaar wel bij hem uitgenodigd. Tijdens een heerlijk 3-gangen-menu eten en praten we de adrenaline uit ons lijf. En als we de langs het kanaal geparkeerde auto’s vochtvrij kunnen uitparkeren, carpoolen we moe en voldaan weer richting het Capelse land en omstreken.
Chapeau! Praktisch uit de degradatiezone. Maar worden we 3e of 7e? Ik ben benieuwd! Dank voor het wedstrijdverslag weer!