Ja…daar sta je dan met je goede gedrag; afgetekend bovenaan in klasse 2A. Drie punten voorsprong op de naaste belager, en daardoor één ronde voor het einde niet meer in te halen. Al uitgeroepen tot trotse kampioen.
Maar
Dan is er nog wel die éne wedstrijd; die laatste voor des keizers baard. Tenminste: toch?
Ok, maar dan moet je wel een team op de been kunnen brengen. Ook om niet van eventuele competitievervalsing beschuldigd te worden, en het risico te lopen, dat je met een onvolledig team aan komt zetten, waardoor je wellicht nog 2 punten aftrek kunt krijgen. Eén invaller heb ik sowieso nodig aangezien Ton toch echt nog steeds niet mee mag spelen. Echter als dan je eerste bordspeler besluit, dat het net in die week een goed idee is om zijn dochters eens te laten kennismaken met het land waar hij in zijn jeugd geweest is en een groot deel van onze kernwaarden en tradities vandaan komen. Dan worden het al twee invallers (en niet de minste schoenen om te vervangen). Dat is uiteraard nog steeds geen probleem, maar als op maandagochtend de derde afvaller zich bekend maakt begin je als teamleider hem toch enigszins te knijpen.
Gelukkig bleken al die slapeloze nachten uiteindelijk toch vergeefs te zijn, al ging het niet van een leien dakje. Uiteindelijk bleken 3 invallers bereid de trotse kleuren van ons kampioensteam te verdedigen, waarvoor mijn hartelijke dank. En ook die mogelijke beschuldiging van competitievervalsing kon al snel naar het rijk der fabelen verwezen worden, aangezien onze tegenstander zich na de vorige ronde al zeker wist van handhaving. Tegenstander deze avond; Dordrecht 5. Een team waar ik in het begin van de competitie met enige argusogen naar gekeken had. Geen echte super ratings, maar wel fraaie resultaten, waardoor ik even dacht met een talentvol jeugdteam van doen te hebben (en zoals de wat ervaren schakers onder ons weten, altijd lastig spelen tegen talentvolle jeugdspelers die vol in de opbouw zitten. Als rating iets zegt over sterkte, dan mag je er vaak 150 punten bij optellen in hun geval). Dit bleek echter niet het geval te zijn, enig fortuin en vermoedelijke onderschatting bleken grotere factoren in hun aanvankelijke succes te zijn. Maar toch, je wilt als verse kampioen uiteraard niet afgaan in de laatste wedstrijd van het seizoen. Of op de clubavonden over de tong gaan met de roddel dat zonder al die sterke spelers het tweede vermoedelijk gedegradeerd was. Aan ons dus de schone taak het tegendeel te bewijzen.
En zo togen op een dinsdagavond 8 spelers de brug over richting Dordrecht. Er is de laatste jaren heel wat veranderd in het schaaklandschap, zo ook in deze regio. Waar ooit roemruchte verenigingen als Groothoofd en Zwijndrecht speelden, is nu Dordrecht eigenlijk als enige grote vereniging over gebleven. De speelzaal is tegenwoordig de Crabbehoeve, een op het eerste gezicht erg gezellige tea/lunchroom c.q. buurthuis. Echter qua schaaklocatie, ben ik toch erg blij met onze eigen accommodatie. Mooie hardhouten vloeren doen het in de horeca inderdaad goed, maar het toppunt van een stille tred (toch best wel belangrijk in onze sport) is het bepaald niet. En in deze situatie was ik blij niet al te veel, of nou ja eigenlijk geen, vrouwelijke schakers te ontwaren aangezien het tikken van de hakken hier helemaal voor de nodige afleiding zouden hebben gezorgd. De bar is ruim voorzien, maar raakte wel enigszins in de war toen ik natuurlijk weer iets speciaals wilde bestellen (laat nou net een dubbele espresso niet op de kaart staan, maar wel tot de mogelijkheden te behoren). De wedstrijd dan maar
Op bord 1 had ik besloten zelf de eer van ons team te verdedigen. Als teamleider moet je immers altijd het goede voorbeeld geven. Ik kwam erg goed uit de opening, zonder al te veel tijd te verbruiken. Terwijl mijn tegenstander aanzienlijk meer tijd nodig had om de situatie in te schatten. In een wanhoopsoffensief besloot hij zijn f g en h pion naar voren te gooien om mijn koningsstelling aan te vallen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die aanval enigszins onderschatte en niet bepaald de sterkste verdediging er tegenoverstelde. Donkere wolken vormden zich boven mijn hoofd, maar gelukkig koos mijn tegenstander niet de beste voortzetting en begon aardig in tijdnood te raken, waardoor ik zelfs in staat was zijn dame te verschalken ten koste van een toren. Niets aan de hand zou je zeggen, en inderdaad dat was er ook niet. In wanhoop probeerde hij met zijn h pion te promoveren wat kundig gepareerd werd door mijn koning op h1, toen probeerde hij het met zijn a pion. En daar begon ik spoken te zien; bang voor een actief wordende toren van zwart besloot ik niet mijn dame terug te halen om promotie op a1 te voorkomen, maar dit over te laten aan mijn loper op e5. Jammerlijk missend, dat Th5xe5 toch echt voor een groot probleem aan mijn kant zou zorgen. Aldus geschiedde en plots stond ik verloren. Mijn tegenstander zat echter zo in tijdnood, en was beducht voor enkele van mijn vrijpionnen, dat hij remise aanbood welke ik accepteerde.
Op bord 2 speelde Hans Uittenbogaard tegen de teamtopscoorder van Dordrecht 5, die tot dan toe een indrukwekkende 4½ uit 5 had weten te scoren. Hans speelde het scherp, risicovol scherp zelfs volgens zijn tegenstander. Maar ja, dan moet je winnen en niet verliezen. Op allerlei mogelijke manieren probeerde Hans zijn tegenstander hem te verleiden om mee te doen met zijn ontspannen bier marathon (wij zijn veilig, jullie kampioen..doe gezellig mee). Maar Hans liet zich niet van de wijs brengen, won een paard, verzwakte de pionnenstelling van zijn tegenstander zodanig dat een vesting bouwen onmogelijk werd en won de partij. Waarna hij zich alsnog laafde aan een overwinningsbiertje.
Op bord 3 de eerste invaller Richard van der Velde. Die op het laatste moment nog bereid was een gezellig avondje schoonpa, in te ruilen voor een avondje schaken. Hij begon heel voortvarend aan de partij, stond voor mijn gevoel ook lange tijd best goed. Maar besloot toen een uiterst risicovol stukoffer te plaatsen. Dit bleek niet zo goed te zijn, en 10 minuten later zag ik tot mijn grote schrik dat hij zelfs twee stukken achterstond. Dat werd dus spelen tegen de kaaien op, en al snel daarna moest hij helaas de vlag strijken.
Bord 4 dan; daar speelde invaller Sina Mohebbinezad tegen de op papier sterkste speler van Dordrecht. Lang stond hij ook best wel aangekrampt, kwam ook nog een pion achter en ik vreesde dan ook dat hij het niet zou gaan redden. Maar zijn tegenstander speelde het niet erg actief, wist blijkbaar niet goed hoe hij een winnende voortzetting kon verkrijgen en Sina keepte het vakkundig. Waarna de vrede getekend werd, en Sina verdienstelijk een half punt aan zijn ontmoeting overhield.
En dan de derde invaller Tim Tian. Had ik 2 jaar geleden nog grote moeite Tim te verleiden tot een doordeweekse schaakavond, wat me dus ook niet lukte ook onder invloed van schoolexamens. Dit jaar lijkt het erop dat Tim zijn plezier in schaken weer aardig teruggevonden heeft. Op bord 5 speelde hij een puike partij waarbij hij zoveel druk op de zwarte c pion creëerde dat zijn tegenstander daar op het eind geen antwoord op had. Sterker nog, Tim zag de combinatie en het onvermijdelijke matnet al in zijn hoofd voor zijn tegenstander goed en wel doorhad wat hem overkomen was. Waardoor hij zijn tegenstander tot opgave dwong met mat in 2 in het vooruitzicht.
Op bord 6 Willem Klein, die een niet al te gelukkig schaakseizoen kent. Ook in deze partij was hij niet de gelukkigste. Willem kreeg het eerst voor elkaar, dat de witte loper van zijn tegenstander geen kant op kon, vervolgens creëerde hij een fraaie vrijpion over de c lijn. Maar zag vervolgens helaas over het hoofd dat met pion c6-c7 en een aftrekschaak hij een stuk zou gaan winnen en vermoedelijk ook de partij. Nu werd het in tijdnood een heen en weer geschuif van koning en toren waar geen doorkomen aan leek te zijn en werd er tot remise besloten.
Op bord 7 kwam Hans Blokland als een raket uit de startblokken, maakte dankbaar gebruik van zijn ijzersterke loperpaar ondersteund door een actieve dame en zette vanaf het begin zijn tegenstander het mes op de keel. Het was duidelijk dat Hans de ambitie had dit externe seizoen sterk te eindigen! Dat lukte ook buitengewoon goed, ok weliswaar moest hij op een gegeven moment zijn sterke zwarte loper ruilen, maar dat ging wel ten koste van een kwaliteit voor zijn tegenstander. Die kwam deze klap niet meer te boven, waarna Hans een vol punt aan zijn externe zegereeks kon toevoegen.
En dan op bord 8 tenslotte Harry Stroosma. Het seizoen 2017-2018 verliep niet zo best voor hem. Maar dit jaar stijgt zijn rating weer afgaande op zijn resultaten in het team. Harry wint 1 pion van zijn tegenstander, vervolgens een tweede en maakt geen fouten in het eindspel wat hij dik verdiend wint.
Opgeteld komen we zo tot een mooie 2½ – 5½ overwinning! En dat met het zogenaamde B-team. Ook zonder onze kanonnen lukte het ons gelukkig om een waardig slot te geven aan ons kampioensjaar. Ongeslagen eerste, en het enige puntverlies was een gevolg van een reglementaire verliespartij.
De balans: 13 punten uit 7, 37 bordpunten en maar liefst 5 spelers in de top 10 spelers uit onze klasse. Ik bedank op deze plek graag alle spelers, supporters en invallers die ons dit seizoen bijgestaan hebben. En ik zou zeggen: op naar een mooi nieuw seizoen volgend jaar in de eerste klasse.