(door Mark Vermeer)
Op 15 september vierde CSV de rentree (na 16 jaar) in de 2e klasse KNSB, met een rentree op de locatie waar ooit zelfs Hoofdklasse werd gespeeld: De Voorhof aan de Bermweg.
Het werd een onwennig debuut, want het acteren op een hoger niveau dient te gebeuren met een team dat op papier duidelijk zwakker is dan het team dat vorig jaar kampioen werd in de 3e klasse. Onze beide FMs Stefan Tabak (naar Leiderdorp) en Léon Koster (sabbatical?) zijn vertrokken en dat betekent natuurlijk een forse aderlating. Daar komt nog het vertrek van teamleider Hans Blokland bovenop, die koos voor zijn eigen actieve carrière als speler. Allemaal voor ons nare gevolgen van de nieuwe extra klassen in de KNSB. In plaats van een goede middenmoter zijn we dit seizoen dus een degradatiekandidaat.
Onze tegenstanders Stukkenjagers 2 daarentegen, waren in vergelijking met het team waar wij twee jaar geleden nog van wonnen (maar de kampioensrace van verloren) duidelijk versterkt met onder meer 2 WGMs. De verwachtingen waren vooraf dus niet al te hoog gespannen.
De wedstrijd verliep al met al zoals je dat ongeveer zou kunnen verwachten: Op veel borden werd moedig weerstand geboden tegen de veelal sterkere opponent, wat soms leidde tot een mooi resultaat, en in een paar gevallen tot een spannende strijd waar het resultaat ook anders had kunnen zijn; maar toen de stofwolken waren opgetrokken, kwam toch een uitslag uit de bus die je op grond van het ratingverschil ongeveer kon verwachten : 2.5 -5.5.
Hans was als eerste klaar. In zijn eigen woorden:
“Als jullie me niet laten schaken vandaag, dan wil ik jullie allebei nooit meer zien!” Mijn ouders zwichtten. Het moet zo rond 1980 geweest zijn. Het toernooi waar ik graag aan wilde deelnemen was een clubkampioenschap. Ik bakte er met koorts achter het bord niets van. De geschiedenis herhaalde zich gisteren. Met de wijsheid van gisteren (en 40 jaar geleden) had ik nooit achter het bord moeten gaan zitten. Ik was (ben) nog niet in goede doen. Twee weken geleden geopereerd aan de neus en een griepje eroverheen: erg scherp was ik niet. Maar trots en overambitieus als altijd was ik afgereisd naar Capelle: bord 1! Enfin. de speelwijze van mijn tegenstander hielp niet veel. Vanaf zet één vloog hij me met een vleugelgambiet naar de strot. Na een zet of 10 had hij inmiddels 1.35 op de klok. Ik nog een minuut of 40. Heel irritant. Op het bord stond ik objectief inmiddels minimaal gelijk. Maar Ik deed twee onnauwkeurige zetten en een blunder om de partij te besluiten.”
Ton hielp ons van de nul af. Hij speelde met wit de hem vertrouwde openingsopzet niet optimaal en voelde zich in het begin van het middenspel niet op zijn gemak. Tons tegenstander Eric de Moor (2090) vond (achteraf terecht) dat Ton iets beter stond en toen zich de kans op een zetherhaling voordeed konden (of wilden) beide spelers die niet ontwijken.
Ook Ka Chun behaalde een remise. Tegen Bianca Muhren, die momenteel nog minder spelritme heeft dan Ka Chun, werd de vrede vrij snel getekend.
Helaas kon Richard het niet bolwerken tegen Cor van Dongen. De aanval op zijn koning sloeg door.
Dat leek ook te gebeuren met de aanval die Anne Haast op mijn eigen koning deed, nadat we de opening allebei onnauwkeurig hadden gespeeld. Het leek me verstandig eerst mijn stelling goed te stutten voordat ik uiteindelijk zelf aan een tegenaanval zou beginnen. Kennelijk was dat goed genoeg gebeurd, want in de zoektocht naar de winnende combinatie verbruikte Anne meer en meer tijd, totdat ze met nog een minuut op de klok en een inmiddels redelijk dreigende tegenaanval op het bord, vluchtte in zettenherhaling.
Roel speelde tegen een jonge speler die onbekommerd op zijn koningsvleugel af ging. Roel reageerde aanvankelijk goed, maar vergat de genadeklap uit te delen. Toch kwam er een beter eindspel op het bord, dat helaas in remise verzandde.
Jan-Peter heeft in september altijd moeite om op (schaak)gang te komen, en zit achter het bord nog te mijmeren over het (dan nog) mooie weer buiten. Ook deze keer ging het op het bord niet naar wens. In het verloren toreneindspel dat op het bord kwam, had hij nog wel een paar aardige schwindelpogingen, maar daar trappen ze in de tweede klasse helaas niet in.
Reinoud was als laatste klaar met als beloning een half punt. Zijn tegenstander vond het een hele slechte partij, hetgeen Reinoud wel verraste. Oké, het was zeker niet foutloos en de kansen keerden een paar keer, maar dat hebben we wel vaker bij een partij, of moeten we onze standaard gaan bijstellen nu we een klasse hoger spelen? Al bij al was remise een terechte uitslag, ook al had ieder ook kunnen winnen en verliezen. In de opening zocht Reinoud wat (te) lang naar een mogelijk om af te wijken van de hoofdvarianten van de zijvariant die op het bord kwam Op zich lukte dat wel, ware het niet dat Reinoud het tijdens de partij in het begin niet vertrouwde. Na een wat te makkelijke zet van zijn tegenstander forceerde de dreiging van een kleine combinatie de ontwikkeling naar een voor Reinoud gunstig eindspel met een pion meer. Hij zag echter niet alles en koos voor een variant die zijn tegenstander toch compensatie gaf voor die pion, al was dat niet zo makkelijk van te voren in te schatten. Gezien de stand van de wedstrijd vermeed Reinoud remiseachtige afwikkelingen en hield te krampachtig vast aan de extra pion. De activiteit had zijn tegenstander het volle pond kunnen opleveren, maar ondanks zeeën van tijd kon hij de winst niet vinden en het resulteerde een eindspel dat misschien hem nog kansen bood, maar hij kon geen goed winstplanning vinden: remise.
Het mooie weer en het geweldige Chinese restaurant op de Kruiskade dat Ka Chun wederom voor ons gereserveerd had, maakten veel goed. Vol goede moed reizen we de volgende ronde af naar Boxtel voor onze eerste uitwedstrijd op dit niveau!