Verslag door Richard van der Velde
Het is dan eindelijk toch gelukt, op dinsdagavond tegen de ploeg net boven ons, Pascal 2, lukte het dan eindelijk niet te verliezen: 4-4. De hatelijk nul is weggewerkt!
De aanloop naar deze wedstrijd verliep chaotisch en tot het laatste moment leek het er op dat we met 7 man zouden afreizen. Cees speelde niet (zoals bekend, dus daar had ik Marco al voor gevraagd als invaller), Eduard had een belangrijke vergadering waar hij als voorzitter van CSV niet kon verzuimen en Piet had aangegeven i.v.m zijn werk (vroeg op), dat hij liever niet speelde. Ik denk dat ik (met behulp van Björn en Eduard) wel zo’n 15 mensen heb gepolst om in te vallen, met als resultaat dat Robbert Ritsma bereid was mee te doen (wat natuurlijk super fijn was!). Maar dat betekende nog steeds dat 1 bord leeg zou blijven. Daarop besloot ik Piet te vragen zijn besluit te heroverwegen, wat gelukkig resulteerde in een positief besluit voor ons team (dank hiervoor Piet). Net toen ik dacht dat het allemaal goed geregeld was, belde op dinsdag laat op de dag Menno op dat hij vanwege zijn werk moest afhaken voor die avond. Mijn enige optie was om Björn te vragen direct na zijn college z.s.m. naar Papendrecht af te reizen. Gelukkig bleek hij hiertoe bereid en hoe goed dat uitpakte lees je hier verderop.
We startten dus even over achten met op bord 1 Marco (wit), bord 2 Robbert, bord 3 Arjan, bord 4 Richard, bord 5 Jan, bord 6 Bas en bord 7 Piet. Op bord 8 begon de klok te lopen in afwachting van Björn…
Marco is dit seizoen al 2x naar het Denksportcentrum in Papendrecht geweest (met 5e en 3e) en bleek al een stevige reputatie te hebben opgebouwd. Zijn tegenstander (dhr. Pattinama) was op zijn hoede en besloot al snel in de partij te gaan afruilen en te spelen op remise. “Als je hem (Marco) met veel stukken laat aanvallen, is er geen houden aan”, vertrouwde hij mij na afloop toe. Marco kwam dan ook vroeg in de avond naar mij toe met een remise aanbod, wat gezien de stand terecht was: 0,5-0,5. De eerste sterke speler van Pascal was alvast geneutraliseerd. Robbert op bord 2 deed het boven verwachting en wist al snel in de paartij een stuk voor te komen (tegen een pion meen ik) en wist dit koelbloedig te verzilveren: 0.,5-1,5! De invallers deden het dus fantastisch en inmiddels was Björn ook gearriveerd en begonnen aan een inhaalrace. Ook hij deed het prima, na een uurtje schaken stond hij voor en qua tijd was hij aardig bijgelopen. Ik had een mooi partij tegen Michael Bijkerk, die een hele goed individuele score heeft deze competitie. Hij opende met e3 (?), dit was volkomen nieuw voor mij, later zag ik dat dit nog een naam heeft ook deze opening (de liefhebbers mogen het zelf googlen). Ik nam even de tijd om een goed plan te bedenken hiertegen en eigenlijk was dat niet heel ingewikkeld, ik kreeg de gelegenheid het initiatief te nemen en dat deed ik ook. In het middenspel ontdekte ik een mooie zettenreeks met wat stukkenruil, uitmondend in een mooie paardvork op zijn Dame en Toren. Hij zag het te laat en moest een kwaliteit geven voor een pion. Geen fatale fout, maar psychologisch wel prettig voor mij en minder fijn voor hem. Helaas onderschatte ik later in de partij de diagonaal van de Dame op mijn h-pion. Ik had dit overigens prima kunne voorkomen door kort te rocheren, maar ik besloot vanuit aanvallend denken voor een koningszet naar e7 en daardoor kwam na het verplaatsen van de Toren naar het centrum mijn h-pion ongedekt te staan. Samen met zijn sterke loper, die ik maar niet weg kreeg (kwaliteit teruggeven was een optie, maar zou mij een eindspel met 2 pionnen achterstand geven, ook niet echt lekker), kon de Dame een verraderlijk matnet creëren en stond ik uiteindelijk met lege handen. Zuur voor mijzelf (dit gebeurd vaker), maar vooral zuur voor het team, zoals later bleek: 1,5-1,5
Arjan stond ondertussen in een op remise, Jan had het zwaar en stond in materiaal achter en positioneel onder druk, Bas had een remisestelling en Piet leek een stelling te hebben met mogelijkheden, maar het was zeer complex en winst was niet direct een uitgemaakte zaak. Ik had gehoopt voor Piet op een korte pot, maar zijn tegenstander had er blijkbaar zin en hield dapper stand.
Björn stond er inmiddels goed voor en de winst leek een kwestie van tijd en gelukkig had hij daar, ondanks zijn late binnenkomst, nog voldoende van. Na een lange dag school (van 8.30-20.00 uur), een snelle hap en nog snellere rit naar Papendrecht, wist hij deze partij ook nog een gedecideerd tot winst te brengen, petje af: 1,5-2,5 !
Kort daarna (of daarvoor, ben ik even kwijt), kreeg Bas een remise aanbod in een stelling die net even de verkeerde kant was opgegaan voor hem. Ik kon niet anders dan toestemmen in de remise, hoewel gezien de stand op de andere borden een winst de doorslag had geven, maar dat zat er echt niet in: 2-3.
Arjan kon echt niet meer behalen dan een remise (2,5-3,5) en Jan stond volledig met zijn rug tegen de muur, de winst voor zijn tegenstander was feitelijk niet meer te voorkomen (3,5-3,5). Dus hing alles af van Piet. Terwijl hij juist vroeg op bed had willen liggen, moest hij nu volle bak aan de slag om uit de inmiddels iets minder complexe stelling nog een punt te peuren.
Helaas speelde hij op enig monter zijn pluspion in het centrum naar een verkeerd veld en kon zijn tegenstander met zijn koning en loper op dezelfde kleur de stelling consolideren: 4-4.
Een terechte uitslag denk ik, gezien het verloop van de partijen, alhoewel zoals gezegd mijn eigen verlies extra zuur was hierdoor, remise was zeker mogelijk geweest met een secuurdere afwikkeling, maar als telt niet…. we hebben in ieder geval dat ene punt binnen en deze avond was in ieder geval het teamgevoel weer aanwezig en los van de gevolgen (laatste in de poule) was het een mooi avondje schaak in Papendrecht.